У Балотных Ялінах жыве даўні страх, Ані радасці, ані спакою. Днём і ноччу лютуе раз’юшаны Стах, Абвясціўшы народ свой ізгоем. Зацугляныя коні імчаць і імчаць, У дварах і сабакі не брэшуць, Востраверхія вусцішна дзіды стырчаць, Караля тыя коннікі цешаць. Рвецца д’ябальскім крыкам зняважлівы рог, А навокал пакора пануе. Дык калі ужо ціхае водгулле Бог Галасоў занядбаных пачуе ? Там шчыруе яшчэ запалоханы птах І блакітам натхняецца бусел. А ці знойдзем калі мы той згублены шлях Да зямлі, што завем Беларуссю ?