- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
— Тата, есці давай! — Маленькі Антось стаў у дзвярах і нахабна ўтаропіўся ў трох мужчын, што паселі вакол круглага стала. — Знікні, смаркач! — Мікола нездаволена азірнуўся і зрабіў пагрозлівы жэст рукой. — Няма ў нас нічога! — Ага, няма-а... — канючыў малы. — А ў сумцы што? Я бачыў! Дай кілек у соўсе!... Болей »
Да невялікага будынка лабараторыі, які схаваўся ў зеляніне дрэў, пад’ехала белага колеру машына. З яе выйшлі тры сталага ўзросту чалавекі. — У нас яшчэ хвілін з восем, — сказаў Віктар Эдуардавіч Скоркін, дырэктар акадэмічнага інстытута электроннай тэхнікі. Ён безнадзейна зірнуў на неба. Сонца бязлітасна... Болей »
Я не люблю панядзелкаў. I ў сваёй нелюбовi зусiм не арыгiнальны. Таму што шмат знойдзецца людзей, для якiх панядзелак — не проста першы дзень тыдня, а нешта значна больш iстотнае. Як пачатак нейкай вельмi маркотнай i цяжкай працы, якая не абяцае ні хуткага плёну, нi радасцi. I ты мусiш брацца за працу... Болей »
Людка Зязюля — самая звычайная кабецiна: не маладая ўжо, але i не старая. Карацей, трыццаць два гады. Для жанчыны, вядома, узрост, ды гэта яшчэ як паглядзець. Можна нават i пра замужжа памарыць, ды Людцы не хочацца. Досыць ужо, налiзалася: у дваццаць дзевяць адной застацца — не дужа прыемна. Добра яшчэ... Болей »
Пасля ўчарашняга застолля Андрэй адчуваў сябе блага. Але было ў яго жаданне iсцi на работу цi не — рабiць ён гэта мусiў. Тым больш што яшчэ ўчора Ангелiна Георгiеўна, загадчыца аддзялення, паспела двойчы папярэдзiць, каб ён не спазнiўся нi на хвiлiну: павiнна было адбыцца нейкае звышадказнае мерапрыемства.... Болей »
— Алё, алё! — каторы раз пракрычаў Вiталь Саламацiн, але ў тэлефоннай трубцы па-ранейшаму, нiбы з iншай планеты, чулiся незразумелыя водгаласы, няўцямныя абрыўкi размоў, штосьцi патрэсквала i папiсквала. Раённы цэнтр маўчаў. Арганiзатар пазакласнай работы Волкаўскай сярэдняй школы Вiталь Мадэставiч Саламацiн... Болей »
Я сто гадоў не зазіраў у гэтую кавярню. За сто гадоў у маім жыцці змянілася вельмі шмат, з’явіліся новыя інтарэсы, сяброўствы, іншыя абавязкі, сімпатыі і захапленні. Але дзе б я ні знаходзіўся, чым бы ні займаўся, з кім бы час ні бавіў — я заўсёды трымаў у памяці назву кавярні, выпісаную над уваходам... Болей »
Усю ноч па падаконнiку барабанiў дождж. Гэта быў першы веснавы дождж, якi змываў бруд, што пакiнула па сабе зiма, i шырокiя патокi вады бруiлiся па асфальце, несучы пясок, галлё, паперы, ачышчаючы зямлю i рыхтуючы яе да сустрэчы цёплых сонечных дзён. Слухаючы начную музыку вясны, я спачатку сядзеў... Болей »
Кніга прозы Змітра Падбярэзскага адкрываецца апавяданнямі, вытрыманымі ў рэалістычнай манеры, і заканчваецца творамі, пазначанымі рэдкай для сучаснай беларускай прозы стылістыкай, калі героі розных эпох, уяўныя і канкрэтныя гістарычныя асобы сустракаюцца ў нетыповых, надзвычайных сітуацыях, якія дыктуюць... Болей »
Пра мужа мне раскажы, Муза, які жыве ў дарозе Ад часу, калі сьцяг яго любы чырвоны на белым Барбар на стужкі ірваў і сьмяяўся, і паэт у гісторыку Даў клятву: ніколі не адмовіць нікому, хто кліча і хоча Пачуць зь першых вуснаў праўду пра ўсё, што было На зямлі гэтай, пра герояў і юдаў яе, пра нядолю і... Болей »