Адзінае на патрэбу
Бандарук Канстанцін
Дзесяць запаветаў - 6. „Не забівай”
„Не забівай” — гучыць шосты запавет. Наўмыснае забойства ў Старым Запавеце адкуплялася толькі жыцьцём забойцы (Лев. 24, 17). Гэта асноўны закон, які прызнаваўся ўжо першым забойцам — Каінам (Быцьц. 4, 14), ясна выказаны Богам ужо ў Кнізе Быцьця (9, 5 і далей). Ён быў вядомы таксама паганскім народам (Дзеі. 28, 4). Забойцу, па абвінавачаньні ня менш чым двух сьведкаў, належала неадкладна забіць камянямі (Лічб. 35, 50). Бог у розных месцах Пісаньня выказвае Сваю агіду гэтым злачынствам і гаворыць пра пакараньне яго (Другапр. 32, 43; Пс. 9, 13; Асія. 1, 4; Адкр. 22, 15). У Новым Запавеце Ісус Хрыстос аднолькава строга асуджае і фізычнае, і псыхічнае забойства, значыць, нянавісьць да бліжняга (Мацьв. 15, 21; 1 Яан. 3, 15).
Слова „забіваць” усім зразумелае як пазбаўленьне жыцьця, але трэба мець больш глыбокае паняцьце аб самім жыцьці. Паміж народзінамі і сьмерцяй яно выяўляецца ў самых складаных зьявах і працэсах, якія адбываюцца і ў целе, і ў душы. Слова Божае гаворыць: „У Цябе крыніца жыцьця”. Стварыўшы чалавека Бог дунуў у яго „дыханьне жыцьця” і толькі пасьля гэтага ён стаўся „жывою душою”. Сьвятое Пісаньне гаворыць таксама, што жыцьцё зьяўляецца найвялікшай каштоўнасьцяй. У Кнізе Іава сатана гаворыць Богу: „Скура за скуру, але за жыцьцё сваё чалавек аддасьць усё, што мае... і сказаў Госпад сатане: вось ён [Іаў] у руках тваіх, толькі душу яго [значыць: жыцьцё] захавай” (Іаў. 2, 4 6). Цяпер мы лепш разумеем навошта дадзены шосты запавет: ён дадзены дзеля аховы жыцьця як асноўнага дабра, якое ахвяраванае чалавеку.
Аднойчы жыхары самаранскага пасёлка не хацелі прыняць Хрыста і апосталы Якуб і Яан гатовы былі паслаць на іх агонь зь неба і зьнішчыць. „Ня ведаеце, якога вы духа, бо Сын Чалавечы не прыйшоў губіць жыцьцё людзкое, але ратаваць” (Лук. 9, 55).
Вядома, што гэтак званыя вэгэтарыянцы пашырылі шосты запавет і на жывёльны сьвет. Яны супраціўляюцца забіваньню зьвяроў, паляваньню і лоўлі рыб. Аднак у Бібліі не забараняецца спажываць мяса, значыць, і забіваць жывёлаў. Гэтак званыя пацыфісты не дапускаюць пазбаўленьня чалавека жыцьця ў ніякім выпадку, але Біблія гаворыць пра справядлівыя войны, аб пакараньні некаторых злачынстваў сьмерцяй. Шосты запавет забараняе забойства з карысьлівых, асабістых або несправядлівых мэтаў.
У Бібліі яшчэ гаворыцца, што забойствам зьяўляецца таксама разбурэньне жыцьця, якое прыводзіць да заўчаснай сьмерці. „Вы дом Божы... хто разбурыць дом Божы, таго пакарае Бог”, — чытаем у Першым лісьце да карынфянаў (3, 16-17). Жыцьцё разбураюць паступова, але няўхільна, алькаголь, наркотыкі, тытунь, а нават абжорства і злоўжываньне лякарствамі. Да ранейшай сьмерці можа прывесьці таксама зьняважлівае стаўленьне да лекараў і мэдыцыны як, напрыклад, адмаўленьне некаторымі сэктантамі ад пераліваньня крыві.
Слова Божае прыраўноўвае да забойства і нянавісьць. „Кожны, хто ненавідзіць брата свайго, ёсьць забойца” (1 Яан. 3, 15). Нянавісьць — гэта моцнае пачуцьцё варожасьці, зьвязанае з жаданьнем усяго найгоршага, значыць і сьмерці таму, каго мы ненавідзім. Таму кожны, хто ненавідзіць, зьяўляецца патэнцыяльным забойцам.
Ёсьць яшчэ адна зброя, якая нясе ў сабе сьмерць. Аб гэтай зброі мы чытаем у Лісьце Якуба: „Язык ніхто ўтаймаваць ня можа... гэта неўтаймавальнае ліха, поўнае сьмяротнай атруты” (3, 8). Словам можна таксама забіць. Аб такім забойстве Хрыстос гаворыць у Нагорнай казані, прыраўноўваючы да забойства гнеў і зласлоўе (Мацьв. 5, 21-22). Такія грахі языка, як паклёп, здольныя глыбока раніць сэрца чалавека. Паклёп сапраўды зьнішчае чалавека, адымае ў яго аўтарытэт, годнасьць і добрае імя. Ён з чыстага анёла можа зрабіць найгоршага распусьніка.
Не зьнішчай нічыйго жыцьця. Без выразнай патрэбы, абароны або голаду не забівай жывёлаў і ня нішч расьлінаў. Ад чалавека, які табе шкодзіць, адыдзі, але не адплачвай яму помстай. Калі ён шкодзіць многім людзям, трэба яго пазбыцца, каб далей ня шкодзіў, ізаляваць ад грамадзтва, але ня нішчыць, не дакучаць і не забіваць. Часам аплачваецца пацярпець і сваёй цярплівасьцяй усьведаміць яму зло, якое спрычыняе. Пакараньне абгрунтаванае толькі абаронай перад злачынцам. Зьняволены правапарушальнік ня будзе шкодзіць, а абкладзены штрафам або кляймом пакаранага чалавека пераканаецца, што паводзіў сябе дрэнна. Сам ня шкодзь нікому, не падвяргай небясьпецы нічыйго здароўя і жыцьця для сваёй нажывы. Сам можаш прысьвяціць сябе прагрэсу або шчасьцю будучых пакаленьняў, але нельга гэтага рабіць за кошт некага, хто добраахвотна на такое самаахвярніцтва не пагаджаецца. Змагайся з такімі зьявамі, калі адны жывуць раскошна за кошт пакутаў іншых. Зло перамагай аднак дабром, а ня іншым злом. Хочучы зьмяніць іншых не ўжывай гвалту, бо гвалт спрычыняе зло. Не зьнішчай таксама прыкрым, непрыязным словам нічыйго духоўнага жыцьця, бо і словам можна пакрыўдзіць, а нават забіць.