Праўда вас вызваліць
Пропаведзі
Бандарук Канстанцін
Нядзеля перад Калядамі
Напярэдадні Раства Хрыстовага — Калядаў, калі мы маем сустрэць уцялесьненага Сына Божага — Царква кранальна і ўдумліва прыгадвае ўсіх тых, хто сваё цела, сваё жыцьцё далі, каб нарадзіўся Збавіцель. Нядзеля перад Раством Хрыстовым — сьвята продкаў Гасподніх. Кожны з нас нясе ў сваім целе, у сваёй душы ўсё мінулае чалавечага роду. І Хрыстос, які стаў чалавекам, успрыняў Сваю чалавечнасьць ад сваіх продкаў, ад усіх, хто да Яго жылі на Зямлі.
Такім чынам у нашых целах і душах жыве ўся гісторыя чалавецтва. Хрыстос, прымаючы чалавечае цела, не выбіраў зь мінулага толькі справядлівых і сьвятых, але такіх, якімі людзі былі. Сярод многіх імён у евангельскім чытаньні гэтай нядзелі згадваюцца Аўраам, Ваоз, Давід, Раваам, Амон, Авуд, Елеазар, Якуб і Язэп. Ня ўсе яны былі сьвятыя, але варта адзначыць, што прабіваліся праз грэх і чалавечыя слабасьці, шукалі сьвятла і праўды ў жорсткіх рэаліях часоў, у якіх ім прыйшлося жыць. І зь імі сапраўды быў Бог, Які ніколі не пакідае грэшніка, Якога не палохае ніякая няпраўда.
Успамінаючы сёньня ўсё мінулае чалавецтва, усіх тых людзей, якія з тысячагодзьдзя ў тысячагодзьдзе ўткалі цела і чалавечнасьць Хрыста, успомнім іх пабожнай і падзячнай думкай. Успомнім таксама ўсіх тых, хто былі нашымі продкамі, вядомых і невядомых, тых, якімі ганарымся і тых, якіх саромімся. Калі ў адным стагодзьдзі ў сярэднім тры пакаленьні і калі-б пачаць вылічваць колькі ў нас продкаў дык атрымаецца наступнае: двое бацькоў, чатыры бабкі і дзяды, восем прабабак і гэтак далей. Атрымоўваецца, што нашы гены мы атрымалі ад некалькіх дзесяткаў мільёнаў чалавек. Мы нічога пра іх ня ведаем, але яны сфармавалі мову, на якой мы думаем, якой выказваем свае перакананьні, на якой мы выхаваны. Мы ў значнай ступені атрымалі ад іх наш характар, здольнасьці і зацікаўленьні.
Хрыстос Сваёй чалавечай сьвятасьцяй апраўдаў усіх тых, хто быў Яго целам і крывёю. І кожны з нас пакліканы сваім жыцьцём, творчасьцяй і барацьбой, празь перамогі і паразы, імкнучыся да богаадданасьці і сьвятасьці, ня толькі сябе збавіць, апраўдаць ня толькі сваё тымчасовае прабываньне на Зямлі, але і апраўдаць жыцьцё тысячагодзьдзяў, якія атрымалі працяг у нашым целе і душы.
Кожны, хто прабіваецца да сьвятасьці, хто ператвараецца ў Храм Духа Сьвятога, хто сапраўды гэтак аб’ядноўваецца з Хрыстом, што становіцца часткай Яго Найчысьцейшага Цела, усякі, хто становіцца сынам або дачкою жывога Бога — той збаўляе, апраўдвае, услаўляе, асэнсоўвае жыцьцё і лёс усіх тых, чыім насьледнікам ён зьяўляецца ў сваёй чалавечнасьці.
Вось таму ўдумаемся ў радаслоўную Хрыста: усё гэта былі жывыя людзі, зь целам і крывёю, неаднойчы цяжка выпрабаваныя жыцьцём, а неаднойчы шчасьлівыя. Усе яны жывуць у цудзе Хрыстовага чалавецтва! Ён усё мінулае ў гэтай радаслоўнай гэтак асьвяціў, што ўсе без выключэньня сталі сваімі, роднымі Богу.
І мы таксама можам сваім жыцьцём, сваёй працай, натугай, імкненьнем да Бога, журбой за Ім, барацьбой за Яго, за Яго перамогу ў нас, асэнсаваць і апраўдаць усё мінулае нашага роду і прынесьці гэта Богу як дар. Самі, стаўшыся блізкімі Яму, можам зрабіць роднымі Богу таксама тых, якія можа не хацелі Яго ведаць, ня верылі ў Яго або адступілі і адракліся ў засьляпленьні свайго сэрца.
Такі роздум над супольнасьцю чалавечых лёсаў можа стаць натхненьнем у нашым жыцьці. Можа гэта прагучыць празьмерна пафасна, але мы жывём ня толькі для сябе, нават ня толькі для бліжняга, для тых, каго любім, нават не для ворагаў, але для ўсяго чалавецтва, а затым і для ўсяго лёсу сусьвету. Слава Богу, што Ён гэтак нам давярае і такі вялікі ды цудоўны лёс даручыў нам.