Квадратная варона

(аповеды)

Сідарук Ігар

---

Другі член

Зьмітрок Шыбуня прачнуўся, смачна пацягнуўся ды палез па старое добрае звычцы ў трусы. Як заўсёды, на сваім нязьменным мейсцы ён намацаў член, а побач… а побач – яшчэ нешта. Зьмітрака працяў халодны пот. Ён з пудліваю асьцярогаю памацаў гэтае самае нешта яшчэ раз. Перакананьне прыйшло гэтак жа нечакана, як прыходзіць сярод ночы ліпкі, жудлівы кашмар: гэта быў яшчэ адзін член. Самы звычайны чэляс, які толькі можа быць у мужчыны. Зьмітрок адкінуў коўдру й сеў. Р-раз: прыспусьціў трусы й утаропіўся ў прамежнасьць. Празь імгненьне ён стаяў сярод спальні перад люстэркам: абсалютна голы ды з вытрашчынымі вачыма. Паміж ног, нібы два ладных маласольных агурочкі, боўталіся дзьве сапраўдныя мужчынскія штучкі. І гэта не было галюцынацыяй.

Найпершым імклівым жаданьнем Зьмітрака было адзінае: рэзаць. Нават не падцягнуўшы трусоў, ён быў памкнуўся на кухню за войстрым ножычкам. Там ён узяў ножык у рукі ды ўжо прыкідваў, як гэта лацьвей секануць… Але жахлівая думка, што так ён, ня дай Бог, яшчэ акалечыцца або сплыве сьмяротнай крывёю, усё ж спыніла ягоны нястрымны парыў. Зьмітрок асьцярожна паклаў ножык на мейсца і… і раптам заплакаў. Ну навошта, навошта яму, напрамілы Гасподзь, здаўся гэты чортаў другі член? Яму што – і з адным не было шчасьця?!. Было і колькі заўгодна!.. Тут Зьмітрок занурыўся, бо, відаць, у думках сваіх сягнуў лішку: усё, што перажыў звышхвалюючага за апошнія пяць год ягоны “малышок” – дык гэта ранішнюю эрэкцыю… Дый то: калі разабрацца, акрамя няёмкага адчуваньня, у ёй не было нічога. А тут – тут цэлых два!.. Зьмітрок уявіў, што будзе тварыцца цяпер у ягоных трусах адзінотнымі тужлівымі раніцамі – і зноў ледзь не схапіўся за нож…

Урэшце, Зьмітрок Шыбуня пайшоў паказацца хірургу.

У лякарні ён цярпліва выседзеў ля габінэту, хоць яго так і падмывала распавесьці ўсім, хто сядзеў побач, якое дзівоцтва надарылася зь ім сёньня ўначы. Аднак сярод люду былі некалькі мажных кабетаў з сумнымі каравячымі позіркамі, і Зьмітрок не без падставаў рашыў, што яны могуць усё зразумець не зусім адэкватна…

—Дык што вы ад мяне хочаце, бацечка? – трохі са спачуваньнем, а болей нават з лагодаю ўсьміхнуўся ў вочы Шыбуню сівабароды хірург.

—А што тут хацець… — прамлямкаў незвычайны пацыент, чырвоны, бы звараны рак. – Я таго… Як мне жыць далей, га?

—Бач, куды вы загнулі, — пасур’ёзьнеў дохтар. – Калі не перашкаджае, то так і жывіце! – быў просты, як голы палец, ягоны адказ. – Можа, рассмокчацца…

—Рассмокчацца?!.

—Ну, так!

—І колькі чакаць?

—А хто ж ведае! Можа, дзень, а можа, і год. Бывае, што й дванаццаць… Я ж кажу: абы не перашкаджала.

—А… калі перашкаджае?!

Тут хірург зьдзіўлена ўскінуў бровы й прысунуў свой твар блізка-блізка да твару Зьмітрака.

—І ў чым гэта выяўляецца? – не хаваючы прафэсійнай цікавасьці, бліснуў шкельцамі акуляраў ён.

—У чым… — (каб Шыбуня так вось проста мог сам адказаць, у чым!..) – Ну… Як мне цяпер быць, скажам, з жанчынамі?

—А вы спрабавалі?

Зьмітрок аблізнуў асьмяглыя вусны.

—Прызнацца… не…

—Ну, дык паспрабуйце! А потым ужо й будзем… значыць… пра ўсякія перашкоды!

—Дык вы раіце?.. – прыўзьняўся на зэдліку Зьміцер, папраўляючы папружку ў штанах.

—Так, так, — станоўча пагрукаў аловачкам па гісторыі хваробы хірург. – Сэкс, між іншым, малады чалавек, у нашым жыцьці тое самае, што ў харчаваньні салёнае сала са сьвежым часныком.

—Ну, вы даяце!.. – ужо з нэрвовым сьмешыкам браўся за ручку дзьвярэй Шыбуня.

—Гэта якраз вам зараз даваць, а ня мне. Ды такога цуду-чаду-мармяладу, што ого-го!..

І хірург, хаваючы ў сівых вусах ці то абсалютовую абыякавасьць, ці то бясконцую мэдычную заклапочанасьць здароўем ўсяго чалавецтва, унурыўся ў паперы на стале.

А Зьмітрок, выходзячы з габінэту, бы незнарок, правёў рукою сабе па пераду: як на зло, два ягоныя чэлясы да гэтае пары зусім не рассмакталіся, а ціхамірна палежвалі сабе ў штанах…

Ото, лёгка сказаць: знайсьці жанчын! Добра, калі ў вас ёсьць такая, што, як гаворыцца, і заўсёды, і па многу раз, і зь вялікім задавальненьнем. А калі няма й у бліжэйшае тысячагодзьдзе нават ня прадбачыцца?!. Тады што?.. Можна, канешне, знайсьці й за грошы ды знайсьці колькі заўгодна, але… але дзе, скажэце, Зьмітраку было браць тыя грошы? Так сказаць, бядота, маламаёмасны слой насельніцтва. Таму ён, унурыўшы голаў як мага глыбей у каўнер свайго пашэрхлага плашчыку, цёгся абы куды, раз-пораз міжволі праводзячы рукою па тым мейсцы, дзе так упарта месьціліся ягоныя два чэлясочкі-сыночкі, якія ані не хацелі рассмоктвацца, паскуды!..

Зьмітрок ледзь не падскочыў, калі прывабны жаночы голас сам агукнуў яго:

—А куды гэта малады джэнтэльмен свае стапы выпраўляе?

—Гэк! – гэкнуў Зьмітрок. – Бач ты, знайшла маладога…

—А што ж, хіба парахавіньнем начынены? – у раскосых вачах маладзіцы так і юраваў усеахопны шал.

—Ды нічым я не начынены… — буркатнуў Зьмітрок. А потым, зусім нечакана, стрэліў: — Знаеш, мне дзьве трэба, — ды пачаў рачыць вочы на маладзіцу, сам ашаломханы гэткім сваім нахабствам.

А яна, нібы так было й трэба, толькі ўсьмешліва скрывіла свае вусны-вішанькі ды спакойненька-лагодненька адказала:

—Калі трэба – дык і знойдзем!

І не пасьпеў Шыбуня разявіць рот, каб сказаць, што ён гэтак пажартаваў па-дурному, як недзе з-за лавы выпырхнула яшчэ адна кралечка, гэтак жа юрліва распаленая, як і ейная бядовая сябровачка.

—А… а… — толькі плямкаў перасохлым ротам Зьмітрок. – Мля… я… Вы па тарыфу ці як?

—Ды які тарыф, салодзенькі ты наш!.. – вуркатала першая. – Пляшачку шампанейскага дзеўбанем за твой кошт, га?

—Га… ага… — мармытнуў Зьмітрок, жахліва ўспамінаючы, ці хопіць яму ягоных грошыкаў на шампанейскае, а яшчэ болей жахаючыся ад таго, як здрадліва ажывіліся ў ягоных портках два праклятарыі.

І яны дзеўбанулі. Ужо на кватэры Зьмітрака, дзе жаночая нага ступала ў апошні раз хіба ў час Хрыстовага Ўкрыжаваньня.

—Ну што?.. – спыталася другая маладзічка, калі апошнія кроплі віна былі вытрасеныя з донца тлустай зялёнай пляшачкі, а на рубах гранёных шклянак засталіся ня меней тлустыя плямы ярка-чырвонае губное памады.

—То што?.. – бы сыч, зіркаў на іх па чарзе з-пад ілба напяты Зьмітрок. – То давай… Толькі… — тут яго бы сам чорт пацягнуў за язык. – Толькі ў мяне два…

—Каго два? – не зразумелі былі маладзічкі, азіраючыся па баках, відаць, думаючы, што нехта яшчэ недзе тут прыхаваўся ды чакае зручнага моманту, каб паказацца перад імі.

—Іх – два… — гэтыя словы Зьмітрок прамовіў такім ціхім шэптам, што нават сам ледзь пачуў, што сказаў.

—Каго – іх? – зноў не зразумелі маладзічкі.

—А я вам зараз пакажу! – раптам даволі гучна сказаў Шыбуня й нават нечакана для самога сябе рэзка рвануў штаны ўніз…

Маладзічкі спачатку зьніякавелі, а потым неяк нясьмела рагатнулі. Потым яны рагатнулі сьмялей. Потым яна зарагаталі так, што Зьмітрок міжволі хапянуўся за бутэльку з-пад шампанскага, каб трэснуць кожнай у нянавісныя лабешні. Трэснуць так, каб пайшоў звон. Але ён ня трэснуў. Ён раззлавана гэпнуў бутэлькаю аб сьцяну ды з асьцервяненьнем пацягнуў штаны на іхнае належнае мейсца.

—А ну, прэч адсюль, кракаёбіцы! – зашыпеў, бы асмалены сіямскі кот, Зьмітрок ды рвануў на сябе ўваходныя дзьверы, "ласкава" запрашаючы кракаёбіцаў вымятацца з хаты.

А яны, гэтак жа безупынна, да гікаўкі, да здушанага кашлю рагочучы, ужо й самі дзерліся на карачках да ўваходу, усё не-не ды паказваючы пальцамі туды, дзе толькі што відавочным ды неабвержным фактам паўставалі перад імі дзьве пісюлькі-вісюлькі.

Калі ад іх, (вядома, ад кабецінак, а не ад вісюлек), як кажуць, і сьлед ахалоў, Зьмітрок зароў.

—Ну што, што мне рабіць цяпер з вамі?! – досыць жахлівым голасам галасіў бядотны Зьмітрок, злосна жмакаючы ў руках нечаканае сваё “шчасьце”. – Каб было можна афяраваць на царкву, дык афяраваў бы, ей бо!..

Тут ён трошкі сьцішыўся, відаць, разумеючы, што сказаў нешта лішняе. А сьцішыўшыся, раптам прыйшоў да нечаканае ды простае ідэі. Зьмітрок вырашыў свой другі чэляс прадаць. Прадаць каму-небудзь таму, хто або ведае ў гэтым толк, або даўно пакутуе ад недахопу гэтае самае штучкі. Вялікіх грошай ён не хацеў. Хапіла б і якіх дваццаці-трыццаці “зялёных”. Заставалася толькі падумаць, якім чынам найлепей гэта зрабіць? Паколькі тэлефону Зьмітрок ня меў, дык газэтная рэклямная аб'ява адразу адпадала. Не выпадала яму й хадзіць па розных знаёмцах: Шыбуню хапіла гістэрычнага сьмеху гэтых ярка-напамажаных маладзічак, і чарговыя кпікікі-смешачкі ён, бадай, болей і не сьцярпеў бы…

І таму Зьмітрок вынайшаў адзіны, як яму падалося, прымальны варыянт.

Да самага вечара пад надакучліва-паразытным, няспынным дробным дажджом прастаяў ля ўваходу на вірлівае гарадзкое кірмашыска Шыбуня, прапануючы таму-сяму разяваку асьцярожна ды са сполахам лішкі свайго вабноцьця, нібы прапанаваў не звычайны мужчынскі чэляс, а нейкую жахліва небясьпечную кантрабанду. Большасьць глядзела на яго з выразным азначэньнем уваччу… Аднак знаходзіліся й тыя, хто рабіў надзвычай сур’ёзны твар, прапанаваў адыйсьці трохі ўбок ды паказаць, як кажуць, скурку на продаж. Але, самае большае, што давалі знаўцы Шыбуню, гэта якіх пяць, ну, можа, ад сілы сем даляраў. Яму, ясная рэч, хацелася болей. А тут і вечар надыйшоў незаўважна, гандляры ды пакупнікі пачылі разыходзіцца, і Зьмітрок, яшчэ, як дурань, трохі пастаяўшы, пацёгся таксама прэч.

Наступнымі днямі Шыбуня зламаў голаў, прыдумваючы, куды б гэта падзець свой другі член. Усё, што ўсплывала ў ягоных пачарнелых мазгах, дык гэта… музэй воскавых постацяў… усхваляваны ліст на тэлевізію… выступ у цырку з арыгінальным нумарам… (Але калі перад ягонымі вачыма паплылі нейкія двуххобатавыя сланы, Шыбуня пляснуў даланёй па сталешні й ад галавакружнае цыркавое кар’еры рашуча адмовіўся.) Ён пачаў думаць далей. Аднак зноў жа, з гэткае праклятае нечаканасьці, лезла адно й тое ж: адрэзаць… прадаць… закапаць… зрабіць затычкаю ў піўную бочку… арганізаваць клюб, так бы мовіць, па інтарэсах… закаламуціць вір айчыннае мужчынскае порнаіндустрыі (ад апошняе думкі Зьміцер таксама рашуча адмовіўся, бо справядліва разважыў, што якая зь яго, урэшце рэшт, можа быць айчынная порназорка?!)… скласьці таемную экзатычную ікэбану… пасадзіць у зямлю… зрабіцца размаднецкім мастком, малюючы супэр-мадэрновыя карціны выключна сваім другім… тым самым…

Урэшце, ад усяе гэтае няспынна-навалачнае думоты галава ў Шыбуні распухла, і ён проста праваліўся ў глыбокі й глейкі транс. Так мінула ноч й яшчэ добрая палова дня. А калі ён ачомаўся, дык першае, што адчуў, была нейкая дзіўная перамена ва ўсім ім. Яшчэ ня вельмі разумеючы, што да чаго, ён абвёў позіркам свой халасьцецкі пакойчык і раптам заўважыў невялічкі аркушык паперы, прышпілены чамусьці рыбалавецкім гачыкам да старое шпалерыны ля ўзгалоўку. Зьмітрок неяк насьцярожана пацягнуў аркушык да сябе. На ім караблівым, тлумным почыркам нешта было напісана. Зьмітрок стаў чытаць.

“Ну што, братка? – пісаў гэты пакуль невядомы адрасат. – Даваўся табе дзіўны, выключны шанец, і ты не скарыстаў яго! Быў ты абраным сярод абраных, і гэткі давер ты ня спраўдзіў! Мог ты зрабіць такое, што анікому іншаму не падуладнае, аднак толькі бяспынным марнаваньнем часу заняты быў! Таму – кароткае дый горкае нашае разьвітаньне з табою. Я зыходжу. Зыходжу ад цябе назаўсёды. А паколькі ня маю болей на цябе аніякае, аніякусенькае надзеі, то зыходжу не адзін, а з тым, хто й безь мяне ну зусім табе без патрэбы. Урэшце, за ўсё трэба плаціць. І расплачвацца – таксама.”

І подпіс унізе: “Твой другі чэляс, былы назаўсёды”.

Зьмітрок захалоў. Не, правільней сказаць, заледзянеў і нават затрупянеў. Ён ірвануў трусы, як ірваў іх літаральна некалькі тыдняў назад, уніз і… Пуста й гола было там, дзе павінна быць у любога мужчыны хоць нештачкі!.. Ні першага, ні, тым больш, другога чэлясу ў Зьмітрака Шыбуні болей не было. А што ж было? О, што было, што было!.. Не, калі вы падумалі нешта пра жаночыя штучкі, то дарэмна вы так падумалі. Таму што ў Зьмітрака Шыбуні там не было а-ні-чо-га. Проста як карова языкам падабрала. Крык бязвольнага жаху й адчаёвае роспачы жывёльным болем разьдзер грудзі Шыбуні. Ён крычаў і крычаў, доўга, зацята, страшна, людажэрна. Крычаў да тае пары, пакуль раптам не схапіўся за левы бок, не заваліўся на скамечаны ложак і не зайшоўся крываваю пенаю.

Праз чатыры хвіліны Зьмітрок Шыбуня памёр. Так і ня ўведаўшы…

24 траўня, 6 жніўня 1998 г.