Славік Гагарын

Бот Славікаў цячэ з леташняй восені. Сусед, дзядзька Лявон, быў наклаў лапік. У суседа веласіпед з велааптэчкай. Вось ён і заклеіў гумовік так, як заклейваюць шыны. Толькі лапік хутка адляцеў. Дзядзька Лявон сказаў, што клей стары. Не трымае. Настаўніца ідзе да дошкі і малюе шклянку. Дакладна такую, з якой Славікаў бацька піў колісь самагонку. Зараз п’е недзе на цаліне. Калі туды з’язджаў, абяцаў маці пісаць лісты і прысылаць грошы, але так і не адгукнуўся. Васька Балабошка тым часам разгортвае пад партай цукерку «Гусіныя лапкі», кідае ў рот. Балабошкава маці працуе магазіншчыцай, таму Васька і аб’ядаецца розным смакоццем. Славік глытае густую сліну, наструньвае вуха. Сярэдзіна ўрока, а на калідоры капытліва тупаюць, чуваць здушаныя воклічы і, што самае дзіўнае, нехта колькі разоў запар называе ягонае прозвішча. (фрагмент)

• Дата выхаду: 2021
• Катэгорыя: Мастацкая літаратура
• Copyright: © 2020 by Вінцэсь Мудроў
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Падрыхтаванае на падставе: Мудроў Вінцэсь, Падшыванцы. Апавяданні, — Мінск: Кнітазбор, 2020. — 212 с.