- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
Увечары Алена накарміла старога, цёмна-чырвонай масці коніка — Трутня, як яна яго звала, і, запрогшы ў калёсы, паехала на канюшню. Конюх Мірончык, стары ў куфайцы і без шапкі, пачысціў ужо ставок, падмайстраваў яслі і сядзеў пад сцяною і курыў. Як толькі Алена пад’ехала, ён забурчэў: — Чаго ты іх слухала ды перла сюды гэтага каня? Яны там сядзяць-сядзяць, а тады як надумаюцца... Пабачыш, што ён прастаіць тут і нічога не будзе. Хто ім будзе вазіць тое сена? Ты зранку павязеш малако — добра, як у абед прыедзеш... Хто цябе тут будзе чакаць сядзець? (фрагмент)