Вернісаж

У душы згаджаўся, што, як заўсёды, Вольга мела рацыю: не хочацца яму званіць. Нікому. Зрэдку прымушае сябе. I амаль кожнай размовай з калегамі расчараваны, як, між іншым, i сустрэчамі на паседжаннях рады, секцыі. Пра літаратуру гавораць творцы толькі ў сувязі з тым, як яна корміць. Невялікую групку яна корміць добра, большасць даўно ўжо не корміць ніяк. Дзіўна, крыўдна, горка, што шчасліўчыкі жывуць у раскошы не сваёй творчасцю, а чужой i не лепшай — падшкробкамі ca старых падвалаў: «Бесцэнзурны Пушкін», «Тры любові Дастаеўскага» — гэта яшчэ не самае горшае. Калі i ён, Іван Андрэевіч, трапіў у «шчаслівую серыю» даўнім раманам пра сваё партызанскае каханне, то, атрымаўшы нядрэнны ганарар (на тры месяцы жыцця хапіла), ён ужо год адчувае сябе як бы апляваным. Але не на такія ўніжэнні ідуць людзі з-за праклятых капеек, a калі яшчэ i СКВ свеціць, то апраўдваюць не толькі ўніжэнне — любое злачынства. (фрагмент)

• Месца выхаду: Мінск
• Дата выхаду: 1995
• Выдавец: Мастацкая літаратура
• Катэгорыя: Мастацкая літаратура
• Copyright: © 1995 by Іван Шамякін
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Падрыхтаванае на падставе: Іван Шамякін, Сатанінскі тур: Аповесці — Мінск: Мастацкая літаратура, 1995, 319 с.