Życie monastyczne w Rzeczypospolitej

Życie monastyczne odgrywało i odgrywa ważną rolę w funkcjonowaniu Kościoła wschodniego. Klasztory zawsze były źródłem życia duchowego, stając się w ten sposób fundamentem chrześcijaństwa. Ośrodki klasztorne wpływały na kształt prowadzonej przez państwo polityki. Mnisi cieszyli się niekwestionowanym autorytetem. Wpływali na postawy całego społeczeństwa. Życie monastyczne zapoczątkował św. Antoni Wielki (zm. 356 r.). Monastycyzm zaczął kształtować się głównie na terenie Górnego Egiptu. Największy ośrodek zakonny św. Katarzyny powstał na Półwyspie Synajskim. Wielkie zasługi w rozwoju monastycyzmu położył mnich Pachomiusz (zm. 347 r.), który postulował wypełnianie słów Ewangelii poprzez życie we wspólnocie. Działania Pachomiusza doprowadziły do stworzenia przez niego pierwszej reguły zakonnej porządkującej w szczegółach zasady życia monastycznego. Reguła św. Pachomiusza po udoskonaleniu przez św. Bazylego Wielkiego (zm. 379 r.) stała się obowiązującą w całym Cesarstwie Bizantyjskim. (Wprowadzenie, fragment)

• Месца выхаду: Białystok
• Дата выхаду: 2001
• Рэдактар: Mironowicz Antoni, Pawluczuk Urszula, Chomik Piotr
• Выдавец: Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologi Uniwersytetu w Białymstoku
• Памеры: 276 s.
• ISBN: 83-902928-8-2
• Катэгорыя: Гісторыя, Культура, Рэлігія
• Кнігазбор:
  • прыватны кнігазбор у Беластоку (папяровы асобнік)
• Дадатковая даведка: Recenzent: Prof. dr hab. Jerzy Urwanowicz