- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
Вось трое па-свойму цікавых і незвычайных мужчын, будзем зваць іх браты Галівуд. Старэйшы ўжо больш за дзесяць год у міжнародным вышуку: забойства, гвалт, рэкет. Сярэдні... самы яскравы, запамінальны і харызматычны, пра яго крыху пазней. Малодшы адсядзеў дзесяць год за збіццё, якое прывяло да смерці... Болей »
Дом №10 па вуліцы Караткевіча ў Оршы. У гэтым доме Уладзімір Караткевіч напісаў першы варыянт «Дзікага палявання караля Стаха» і шмат вершаў. Драўляны дом быў пабудаваны рукамі бацькі пісьменніка ў 1946 годзе, калі вуліца мела назву Варашылава, пазней Касманаўтаў... Хто жыў у доме? Адразу пасля вайны... Болей »
Ноччу з-за прастуды маленькага сына айцец Георгій кепска спаў і на службу прыехаў цалкам разбітым. Марудна пераапрануўся і выйшаў на споведзь. Нягледзячы на ранак, у храме было шмат народу – Царква святкавала Узвіжанне. Святар манатонна прачытаў пакаянныя малітвы і па прынцыпе Бруса Дыкенсана з “Iron... Болей »
Яны не былі прафесійнымі кінолагамі, а проста любілі сабак. Іх так і называлі – сабачнікі. У вольны час яны збіраліся і гулялі са сваімі гадаванцамі. Толькі паміж шматпавярховікаў моцна не нагуляешся: і пляцовак для выгулу няма, і дзеці вакол, і сабакі не дэкаратыўныя – аўчаркі. Мода на пароды сабак... Болей »
Умовай запрашэння на канцэрт былі як мага меншыя выдаткі на дарогу. Таму спачатку яны даехалі на дызелі да Мінска, а потым у агульным вагоне да Віцебска, дзе перасаджваліся на плацкарт “Сімферопаль – Санкт-Пецярбург”. Начлег арганізатары абяцалі на нейкім “флэце” на Васільеўскім востраве, а харчавацца... Болей »
Першы, каго Жэня бачыць ля дома, – бацька. Росцік Галуза сядзіць у альтанцы пры ўваходзе ў пад’езд і нервова, неяк похапкам, быццам некуды дужа спяшаецца, – манера, якой раней, да хваробы, за ім, здаецца, не заўважалася, – курыць. Спачатку Жэня бачыць толькі няясныя абрысы бацькавае далоні, што раз-пораз... Болей »
Вядро было цяжэннае, даверху напёртае сыраватымі клубнямі, і калі яна, з дзюймоўчыным сваім ростам, падымала яго, каб перадаць на борт грузавіка, у яе перад вачыма плылі аранжавыя плямы і шалёна калацілася сэрца, не надта здаровае ад нараджэння, але дзяўчына пра гэта не здагадвалася. Не давялося ёй пазнаёміцца... Болей »
– Але ён жа прыляцеў да цябе на прэм’еру, праз паўсвета, на адзін дзень, – сказала жонка. Хоць электрацягнікі рухаліся бясшумна, тлум у гэтым мадэрнісцкім шматпавярховым вакзале стаяў, як да эпохі мадэрну, і ён рабіў намаганні, каб пачуць голас у тэлефоне. Прэм’ера яго апошняга фільма адбывалася ў Венецыі... Болей »
Узышло сонца. Наступіў мой час. Я ўжо дарослы: у мяне прарэзаліся зубы памяці. Перада мной – жытнёвае поле ўспамінаў, шырокае, ажно не бачна краёў. Я – малады хлопец, сілаў у мяне многа. Бяру ў рукі серп і зацята працую. Хутчэй, хутчэй! Трэба жаць каласы памяці і вязаць снапы слоў. І я вяжу іх да знямогі... Болей »
Фотаальбом прысвечаны жыццю і творчасці доктара філалагічных навук, паэта, літаратуразнаўца і перакладчыка Міколы Арочкі (1930–2013). Фотаздымкі з прыватных архіваў Марыі Арочка, Сяргея Чыгрына, Адама Мальдзіса, Міхася Скоблы, Алеся Бельскага, Віктара Шніпа, Анатоля Вераб’я, Сцяпана Лаўшука, Беларускага... Болей »