Нашчадкі казённага лёсу

Ён быў і на каліва пазбаўлены музычнага слыху. Пэўна, яшчэ пры народзінах мядзведзь добра патаптаўся па яго вушах. Але музыку ён чуў. Дзень, асабліва вечар і ноч, бы лі спрэс музычным і. Спява лі ям у, што раздра жня ла яго, і адбіцца ад той назолы ён быў няздольны. Няздольны таму, што да сыходу, калі ад яго адступаўся сон, а ноч рабілася адной толькі ціха непрабіўнай цемрай, не мог зразумець і разгадаць, чые гэта спевы, чыя музыка і голас гучаць у ім. Навошта і чаму верабейкам і салоўкам закалыхваць яго, пацвельваюць дурнаватай галаснасцю маладога шпачка.. Нешта абяцаюць, некуды клічуць, як у прорву перакульваюць у сненні. (фрагмент)

• Дата выхаду: 2020
• Катэгорыя: Мастацкая літаратура
• Copyright: © 2020 by Віктар Казько
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Падрыхтаванае на падставе: Казько Віктар, Нашчадкі казённага лёсу. Аповесць, Дзеяслоў, 1 (104) 2020, с. 72-114; Дзеяслоў, 2 (105) 2020, с. 100-134