- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
Цёплая, ледзь улоўная смуга калыхалася паміж соснаў. Ласкавыя сонечныя промні нябачным веерам рассеяліся па зялёным імшаніку, па жоўтым пясочку на пагорку, ціхі вятрыска, гуляючы, злёгку пагойдваў вершаліны дрэваў. Пахла нагрэтаю за дзень ігліцаю, грыбамі, мляваю ліпеньскаю спякотаю, водарам спелых... Болей »
Як бы ні называлася гэтая мясцовасць на працягу сваёй доўгай гісторыі – ці мяжа дрыгавічскіх і крывічоўскіх уладанняў, ці ўласнасць Друцкага княства, ці мястэчка ў складзе Цяцерынскай воласці, якое, да таго ж, належала ў розныя часы да Аршанскага павета ці Мсціслаўскага ваяводства, потым нейкі час існавала... Болей »
Сярод начы раптам пачулася мелодыя, якая разбудзіла Агату, але спрасоння не магла яна даўмецца, што гэта за музыка. А потым пачуўся выразны піск, які метадычна паўтараўся. Цяпер яна ўсё зразумела: мабільнік патрабуе зарадкі. “От дурная баба. Чаму я ўвечары не паставіла яго на падзарадку? І Ганну пабудзіла”,–... Болей »
“…Даўней на Беларусі акрамя простых людзей жылі ваўкалакі, істоты злыя і сквапныя, багацце ім даваў чорт, а з простых людцаў жылле яны цягнулі ўжо самі. Удзень яны сноўдалі ў абліччы чалавека, а вось уначы… уначы наставала жуда і паніка – тыя істоты гублялі чалавечае аблічча і рабіліся ненажэрнымі звярамі... Болей »
З якога боку ні падступайся – усё адно будзе Парыж! Калі згадаць, як мы з Вольгай у далёкай маладосці мелі намер на шлюб, то Парыж там прысутнічаў. Бесклапотнага і заможнага жыцця будучай жонцы я не абяцаў, але дакляраваў, што ў горад, дзе свята заўжды з табою, выберамся абавязкова. Чаго не наабяцаеш... Болей »
Кажуць, у адной вельмі старой картавай калодзе ёсць цікавая карта з выяваю старога ў плашчы. У залежнасці ад густаў эпохі той стары мае розны выгляд. Часам ён карпач, часам – высокі і мажны. Бывае, твар яго адкрыты, часцей – захінуты капюшонам. Розняцца тло, колер адзення, дэталі. Нязменнае толькі адно... Болей »
У вечназялёным раі, у светлым пакоі сабраліся госці невядома на якое свята. Не пазнаю я іх, хто яны такія. За сівымі бародамі мужчынаў хаваюцца іх гады, а барозны зморшчынаў аплялі твары жанчын. Чаму і навошта яны тут? Ажно бачу сваіх дзядулю і бабулю. Можа, госці сабраліся адзначыць стагоддзе іх вяселля?... Болей »
Людзі – што дрэвы. Стаяць паблізу, але не робяць ані кроку насустрач. Хіба некаторыя карэннем сплятуцца ці галінамі дакрануцца. Але гэта на волі. У шпітальнай палаце – усё іначай. Ужо праз пару гадзінаў невыразныя жаночыя цені набываюць імёны і абрысы, а пад вечар падрабязныя гісторыі хваробы з кожнага... Болей »
Ранішні аўтобус з райцэнтра, у якім я быў адзіным пасажырам, на поўнай хуткасці ўкаціўся ў вёску, пранёсся па яшчэ пустой, вільготнай пасля начнога дажджу вуліцы, узляцеў на пагорак да будынка сельсавета, дзе яго ўжо чакалі з дзясятак вяскоўцаў. Мімаходзь вітаючыся са мной, яны жвава, з тлумам, падаліся... Болей »
У кнігу ўвашлі вершы розных гадоў. Яны аб’яднаны ў тры раздзелы: “Крохкі пласт жыцця”, “Ціхая далеч душы”, “Пад другім вуглом”.... Болей »