- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
Początki prawosławnych bractw cerkiewnych sięgają XV stulecia. Ten specyficzny rodzaj organizacji religijno-zawodowych wykształcił się na ruskich ziemiach Rzeczypospolitej, w miastach o mieszanej strukturze wyznaniowej. Miasta takie, rządzące się prawem magdeburskim, charakterystyczne były zwłaszcza dla terenów Wileńszczyzny, Lubelszczyzny, Rusi Halickiej, Podlasia, położonych na styku kultury bizantyjsko-ruskiej i łacińskiej. Najwcześniej bractwa powstały w Wilnie i we Lwowie, gdzie prawosławni mieszkańcy charakteryzowali się wysokim poziomem świadomości religijnej. Specyficzną cechą bractw cerkiewnych było to, że funkcjonowały one tylko na terytorium Rzeczypospolitej i nie były znane na Rusi Moskiewskiej. Carowie moskiewscy nie znali istoty bractw cerkiewnych. Jeden ze starszyzny bractwa kijowskiego w 1625 r. napisał posłanie do Moskwy, w którym tak zdefiniował charakter organizacji: „Bractwem się nazywa, kiedy chrześcijanie prawosławni, żyjący pośród Lachów, unitów i przeklętych heretyków i chcąc wyłączyć się spośród innych i nie mieć z nimi nic wspólnego, sami ze sobą miłością łączą się, imiona swoje w jedno spisują i braćmi się nazywają, a tak mocniej i prędzej innowierców odeprzeć mogą”1. Starszy bractwa kijowskiego trafnie wydobywa definicję organizacji cerkiewnej, powstałej do obrony własnej religii w obliczu ekspansji innych wyznań.